- Niestety nie. Nie znam jego imienia - odparł True, ale krótkie, trwające może ułamek sekundy wahanie dało Milli do myślenia. Znów wiedział więcej, niż chciał ujawnić. Nie naciskała. I tak bardzo jej pomógł. Podziękowała mu raz jeszcze, pożegnała się i zaczęła szykować do drogi. Miała jeszcze pranie do zrobienia, rachunki do popłacenia, trochę sprzątania. Oprócz prania najbardziej uciążliwe zdawało jej się zawsze odkurzanie. Ale lubiła mieszkać w czystym i pachnącym domu, więc zmuszała się do sprzątania. Co tydzień stawiała w każdym pokoju świeże aromatyczne potpourri, dzięki temu codziennie witał ją w mieszkaniu orzeźwiający wspaniały zapach. Często był to jedyny przyjemny akcent w całym dniu. O dziewiątej trzydzieści ostatnia wyprana partia ciuchów była już w suszarce. Milla nakleiła znaczki na listy, które musiała wysłać; po namyśle postanowiła zanieść je na pocztę, zamiast wrzucać do pobliskiej skrzynki. I tak miała jeszcze rachunek z karty kredytowej do uregulowania. Wzięła kluczyki od samochodu i sprawdziła jeszcze, czy numer tajemniczego telefonu, który przyniósł jej wiadomość o Diazie, wciąż jest w pamięci komórki. Numery czasem po prostu znikały, a ona nie miała pojęcia dlaczego. Najprawdopodobniej an43 90 bezwiednie wybierała jakąś kombinację klawiszy oznaczającą czyszczenie pamięci. A może chodziło o coś innego; w każdym razie numery znikały No i proszę: kiedy weszła z menu do „połączeń przychodzących", nie było tam nic. Zero. Ani jednego złamanego numeru. Syknęła z irytacją, po czym pobiegła na górę po świstek papieru, na którym w nocy zanotowała numer. Dzięki Bogu, że to zrobiła! Teraz mogła wstąpić do biura, przy okazji odwalić trochę papierkowej roboty i sprawdzić numer w biurowym komputerze. Magazyn w niedziele był zamknięty, a wysypany żwirem parking zazwyczaj pusty. Tym razem jednak tuż koło drzwi stał czerwony jeep cherokee należący do Joann. Milla zaparkowała obok i po stromych schodkach wspięła się na piętro. Drzwi były zamknięte - Joann najwyraźniej zamknęła się od środka. Mądry ruch. - Joann? - zawołała Milla, otworzywszy ciężkie, stalowe odrzwia. Weszła do środka i zamknęła je za sobą. - Tutaj! - usłyszała głos przyjaciółki. Joann wyszła z ich małej świetlicy - Robię popcorn, mam jeszcze jedną paczkę. Chcesz trochę? - Nie, dzięki. Jadłam prawdziwe śniadanie. - Popcorn też jest prawdziwy! No i wsunęłam jeszcze prawdziwy batonik. Joann była zdeklarowaną fanką śmieciowego żarcia, w co trudno było uwierzyć, patrząc na jej szczupłą sylwetkę. Miała czterdzieści lat, była rozwiedziona, jej syn w tym roku skończył osiemnastkę i przed tygodniem wyjechał do ojca, by spędzić u niego resztę lata przed an43 91 wyjazdem na studia. Joann nie wyglądała na więcej niż trzydzieści lat; jej blond włosy były krótko przycięte, a niebieskie oczy nie przestawały mrugać. To właśnie Joann najczęściej występowała w roli