po oprawionej fotografii ciemnowłosej kobiety, prawdopodobnie żony, oraz trójki dzieci w różnym wieku, z których żadne nie zdradzało podobieństwa do chudego, wymizero-wanego detektywa. Keenan położył torbę ze śniadaniem na biurku i powiesił płaszcz przeciwdeszczowy. - To pańskie? - spytała, czując, nie wiedzieć czemu, ukłucie zazdrości. Keenan pokiwał głową z uśmiechem. - Niestety, nie jestem aż takim dżentelmenem, żeby oddać pani swoje cappuccino, ale jeśli ma pani ochotę na kawę, to zaraz przyniosę filiżankę cieczy z maszyny. - Nie trzeba, dziękuję. Keenan zdjął plastikowe wieczko z kubka, upił trochę i otarł resztkę pianki z górnej wargi. - Porównała pani raporty? - Tak. - Przedstawiła mu sprawnie swoje analizy. Keenan słuchał uważnie, a kiedy skończyła, zacisnął na chwilę wargi, zanim przemówił. - Myślę... mam nadzieję, że nie jestem tępym gliniarzem, pani inspektor... - Helen - przerwała mu. - Ale...? - Ale w mojej sprawie na razie wszystko wskazuje na Patstona. - Mimo braku oznak przemocy w domu i garażu, mimo miejsca zbrodni odległego o wiele kilometrów? Oraz faktu, że Joannę naprawdę wyszła, tak jak zapowiadała, i naprawdę zostawiła Irinę u matki? - To nie znaczy, że nie spotkała się z Patstonem później. Mogła wpaść do warsztatu albo umówić się z nim na lunch. Miała przy sobie paszport, może jej powiedział, że chce zarezerwować wakacje? - To jest naciągane. - Wiem. Zadzwonił telefon na biurku. Keenan odebrał go, słuchał przez kilka sekund, notując coś na kartce, wreszcie podziękował i się rozłączył. - Kilka miesięcy temu lekarz rodzinny zapisał Joannę diazepam - poinformował Shipley. - A ponieważ w domu nie znaleziono tabletek, musiała albo je skończyć wcześniej, albo wyrzucić. Chyba że Patston je pokruszył i wsypał jej do kawy albo soku. - Zerknął w notatki. - Dotarliśmy do bibliotekarki i innej kobiety z South Chingford Library. Obie zapamiętały, że parę tygodni temu Joannę rozmawiała z jakimś mężczyzną, kiedy jej córeczka oglądała książki. - Allbeury? - W średnim wieku, dobrze ubrany, ciemne, siwiejące włosy. To potwierdza jego wersję. - Nadal mu nie ufam. - Przyjrzałem mu się dobrze od wczorajszego popołudnia,